Deventer

We gingen met een tiental dames een middagje naar Deventer. Eén van de dames had een stadswandeling georganiseerd. Ik ben vaker in Deventer geweest want ik vind het een erg gezellige stad met leuke winkeltjes. Maar nu heb ik veel meer van Deventer gezien. Ik kon mooi mijn nieuwe camera uitproberen en heb best veel foto’s gemaakt.

We gingen eerst met het pontje de IJssel over.

We begonnen bij de Wilhelminafontein, langs De Waag naar de Kleine & Grote Overstraat, langs de Deventer koekwinkel en deMBunttoren. Het Bergkwartier, de Bergkerk, de Prinsenplaats, de vrouwengevangenis en de synagoge.

Het (niet meer in gebruik zijnde) kantongerecht, het Lordenshof, de botermarkt, de stadsmuur, de Lebuinuskerk en het stadhuis.

We zaten in de tuin bij a taste of honey aan de Spijkerboorsteeg en aten daar heerlijke broodjes en taart.

Het was best wel warm en we voelden onze voetjes ook wel na een paar uur maar ik bewaar de stadswandeling en wil ‘m graag nog een keertje overdoen. Wie gaat er mee?

Van alles wat

Nieuwe bril vervolg
Na deze week de bril in alle dagelijkse situaties (ondertiteling op tv, op het werk, in de auto) te hebben uitgeprobeerd, kwam ik nog steeds tot dezelfde conclusie. Linkerglas is niet goed (wel het multifocale gedeelte). Dus vandaag maar weer terug naar de winkel. Ze wist wel waar het aan lag dacht ze. Ze wilde mijn oude bril nog eens even meten (was de vorige keer ook al gedaan), ze wilde mij even recht aankijken (vorige keer ook al gedaan) en ze dacht dat ze wel wist waar het aan lag. Ze verdween naar achteren en kwam terug en vroeg of ik even wilde proberen: nee linkerglas is en blijft niet goed. “Met de oude bril ziet u wel goed”. “Ja hoor, uitstekend”. “Vind u het dan een goed idee als we datzelfde glas erin zetten?” Het komt op mij over als een bewijs van onvermogen. Ze weet niet wat ze er aan moet doen dus grijpt ze maar terug op iets dat toch al goed was. Ze verdween nog een keer naar achteren waar ik haar hoorde smoezen met haar collega.

Nou ja een goede leer voor de volgende keer
Bij deze brillenwinkel zien ze mij nooit meer.

Nieuwe buren
In onze hele straat staan containers. De één nog groter dan de ander. De huizen staan te koop en de rotzooi die iedereen in de loop der jaren heeft verzameld gaat nu dan maar de container in bij gebrek aan een betere bestemming. Tegenover ons is de nieuwe buurman al bezig het hele huis van binnen te strippen en hij heeft dan ook de grootste container. Gisteravond, toen iedereen naar huis was, zag ik bij die grote container ineens iemand moeite doen iets zachtjes in die container te laten glijden en gauw wegrennen. Dat kon toch niet waar zijn? Even later zag ik het weer en nu zag manlief het, op mijn aanwijzing, ook. Ik heb mijn camera nog gepakt voor het geval hij weer kwam, dan had ik hem op de gevoelige plaat vastgelegd. Ik ben ook nog naar boven gelopen maar kon niet zien wat er in die container lag en wat de “gulle gever” er wellicht had bijgelegd.

IG
Een tijdje geleden vroeg iemand of ik ook IG had. Ik pijnigde mijn hersens, googelde erop, maar kon niets vinden dus vroeg ik haar “euh IG en dat is?” Instagram dus. Nee dat had ik niet en ik was ook niet van plan daar aan te beginnen. Alleen foto’s, wat had je daar nou aan? En dan ook nog gemaakt met die smartphone zeker, het zijn leuke kiekjes maar niets hoogstaands natuurlijk. Op mijn smartphone bleef facebook maar vragen of ik toch niet ook instagram wilde installeren en in een moment van onbezonnenheid ben ik toch overstag gegaan. En nu vind ik het nog leuk ook want ik kan alle foto’s die ik met mijn digitale camera heb gemaakt ook gebruiken. Op de één of andere manier heeft mijn smartphone die allemaal beschikbaar. Wat mij dan altijd verbaast is dat mensen je vreselijk snel hebben gevonden terwijl ik ze helemaal niet heb laten weten nu ook een instagramaccount (of heet dat niet zo?) te hebben.

De nieuwe bril

Die is dus niet goed. Afgelopen donderdag opgehaald, gelijk maar opgehouden om te wennen, maar sjonge wat vermoeiend. Op een gegeven moment mijn ouwe brilletje opgezet: wat een verademing.

Dus geprobeerd te achterhalen waar het aan ligt. Conclusie: linkerglas voor veraf.

Vandaag terug gegaan naar de brillewinkel. Conclusie: scheef. Oplossing: in zelfde positie gezet als oude bril.

In de stad zag ik alles glashelder, straatnaambordjes, reclames.

En eenmaal thuis gaat het weer niet goed.

Vandaag hielp de collega van de brillemevrouw die me de bril heeft aangemeten. Die laatste praat gewoon over je waar je bij staat: “ze heeft normaal lenzen hè?” galmde ze door de winkel.

Maar goed de bril is en blijft niet goed. Volgende week maar weer terug naar de winkel. Nu ga ik mijn lenzen maar in doen.

Weg vrije dag

Wat heb ik hier een hekel aan: mensen die afspraken naar hun eigen hand zetten en zodoende je hele dag verpesten, de mijne wel tenminste.

De timmerman zou zaterdag een nieuw raam komen plaatsen. Vandaag zou hij daarvoor een steiger komen plaatsen. Na de middag. Dus of ik er dan voor kon zorgen dat ik thuis was. Vanochtend deed ik dus de boodschappen en toen ik net goed en wel thuis was om kwart over 11 stonden ze voor de deur en kwamen ook gelijk het hele karwei maar klaren, dus niks zaterdag maar gewoon vandaag. Nou ja geen probleem ga je gang maar ze hoefden toch alleen maar buiten te zijn, ik hoefde alleen de poort maar open te doen. Oh ja en ze wilden graag de lange ladder uit de garage.

“Kunnen we even binnendoor” hoorde ik 5 minuten later waarna ze trap op en af stommelden, ik hun in de weg liep en zij mij.

Want de huishoudelijke hulp heeft deze week vakantie en dus poets ik deze week zelf en aangezien donderdag mijn vrije dag in de week is.

Ik was helemaal uit mijn hum en reageerde me telefonisch af op manlief. Die kon er ook niks aan doen. Nee logisch maar ik moet me toch op iemand afreageren. Toch heeft dat opgelucht, niet gelijk maar even later kon ik zowaar vriendelijk vragen of ze koffie wilden.

Ondertussen ging ik door met stoffen en stofzuigen. Beneden dan want de trap op heb ik me niet gewaagd. Dat is helemaal zo ongemakkelijk als je elkaar dan tegenkomt.

Nu zijn ze weg dus kan ik boven mijn gang gaan. Daarna beneden nog even dweilen en dan is alles weer spic en span en mijn vrije dag wel zo’n beetje voorbij. Oh ja en misschien moet ik ook nog even wat eten want het ontbijt is het enige tot nu toe.

Hoe ouder hoe gekker

Op naar de brillenwinkel! Normaal draag ik lenzen maar ik heb voor de zondag of een andere lazy day en voor noodgevallen altijd een bril. Degene die ik nu heb heb ik al heel erg lang, de pootjes zijn helemaal aan het vergaan en het ding is enorm scheef. Ik dacht het de brillenjuffrouw makkelijk te maken door vast een montuur uit te zoeken op internet. Zij kon het montuur waarvan ik het model had genoteerd eerst niet vinden op de site. Tussen neus en lippen door liet ze me weten dat ik onduidelijk had geschreven (echt niet, ik heb een hartstikke net en duidelijk handschrift) maar toen ze ‘m toch had gevonden bleek ‘ie toch niet zo leuk te staan (daar waren we het beiden over eens).

Uiteindelijk hadden we toch een geschikt model gevonden en kon de oogmeting van start. Ik vond de brillenjuffrouw wat ongeduldig overkomen. Plotsklaps meldde ze dat ze vond dat ik multifocale glazen nodig had. Ik vond het beter dit keer niet al te eigenwijs te zijn en ging akkoord, te meer daar de lensspecialist in het ziekenhuis ook bij iedere controle vraagt of het lezen nog wel goed gaat en dat ik toch eigenlijk wel de leeftijd heb…..

Na de brillenwinkel breng ik een bezoekje aan de fotowinkel in de hoop dat ze weer leven kunnen krijgen in mijn digitale camera met 3x zoomfunctie waar ik zulke leuke vakantiefoto’s mee kan maken. Ik werd bijna hardop uitgelachen. Ja daar hadden ze er indertijd veel van verkocht, nog knap dat ik er zo lang mee had gedaan, alles kon gemaakt worden maar ja tegen welke prijs en de techniek was in de loop der jaren veel verder gevorderd en die dingen waren tegenwoordig ook niet zo heel verschrikkelijk duur meer. Ik verliet de winkel met een nieuwe digitale camera met 20x zoom…

en daar kunt je wel héle mooie foto’s mee maken

Zwammen

Leuk zo’n heksenkring. Vorig jaar was ‘ie er ook.

Zo is ‘ie er en zo ineens is ‘ie ook weer weg. Er zijn hele donkere zwammetjes maar ook veel lichtere. Als ze eetbaar zouden zijn zouden we een lekker maaltje hebben maar dat wagen we er maar niet op. Ik las pas ergens: “alle paddestoelen zijn eetbaar, sommige slechts één keer”.

Collegialiteit

In onze woonplaats gaan we graag naar een Indiaas restaurant. Tijdens de vakantie besloten we, nadat we het foldertje waar het uitgebreide menu in stond hadden bestudeerd, om het Indiase restaurant aldaar uit te proberen.

Er stond een man aan de straat die ons naar onze tafel leidde en vroeg wat we wilden drinken. Nadat hij de drankjes had geserveerd en de bestelling had opgenomen verdween hij met een stapel folders weer naar straat.

Er was een andere Indiase man die een paar tafelkleedhouders aan een tafel vastmaakte en daarna binnen ging zitten. Ineens kwam er een andere man die schijnbaar vond dat de tafels niet goed stonden en ze begon te verplaatsen. Wij namen aan dat dat de baas was. Even later ging hij met een kop koffie ook binnen zitten.

Het vierde mannetje kwam de bordjes die op onze tafel stonden weg halen. Later kwam hij de sausjes neerzetten. Ondertussen kwamen er meer mensen aan de tafeltjes zitten. Het vierde mannetje werden wat zenuwachtig en begon wat harder te lopen. De andere mannen bleven waar ze waren. Het vierde mannetje nam bestellingen op, serveerde drankjes, adviseerde terzake de menukaart, bracht voorgerechten en hoofdgerechten.

Toen wij zover waren dat we om de rekening vroegen moest dit, zag ik, aan de hand van de menukaart uitgerekend worden, uiteraard door het vierde mannetje, maar er moesten ook nog zoveel andere dingen gebeuren….

Het mannetje kreeg het heel warm en werd heel zenuwachtig en liep de beentjes uit zijn lijf. Zielig! Met het afrekenen raakte hij helemaal in de war met het teruggeven van wisselgeld.

Vlak voordat we weggingen zag ik het vierde mannetje letterlijk met twee bordjes naar een tafeltje rennen. Toen schoot ik toch wel, enigszins beschaamd, in de lach.

Sprookje

Vandaag is het nieuwe bed gebracht. Een boxspring in plaats van het 25 jaar oude lattenbodembed. Het is hoog, ik kan nauwelijks met mijn pootjes aan de grond als ik er op zit.

Het doet me denken aan het sprookje “de prinses op de erwt”.

We zijn erg benieuwd hoe we aankomende nacht zullen slapen. We hebben er ook nieuwe kussens bij gekocht maar de “oude” staan nog in de hoek, voor het geval dat….

Slowcooking

We waren uitgenodigd om te komen eten bij de overburen. Dat is een goede gewoonte die we zelf hebben ingevoerd voor het vakantie-oppas spelen voor elkaars huis, post en evt. beestenboel.

Via fb kreeg ik al een berichtje dat ze ’s middags om 14.00 uur gingen beginnen met koken en hoopten dat het dan om 18.00 uur klaar zou zijn. Zo, dat zijn heel wat uurtjes dus wij vroegen ons af wat het ging worden.

Even later kreeg ik deze foto als “voorproefje”.

nieuwsgierig vroegen wij ons af wat er in het pannetje zou zitten.

Toen wij om 17.00 uur naar de overkant togen zagen wij dit in de pan.

soepje?

Het was overheerlijke goulash mmmm.

In de glaasjes zit bowl met sangria.

De overbuurvrouw had ook al een foto gemaakt van de voorbereidingen. De mis en place zogezegd.

We hebben van de week nog heerlijk zo’n maaltje want ze hadden gelukkig veel te veel gemaakt en dus kregen we doggybakjes mee.

Na onze vakantie zijn wij dus aan de beurt. Het toetje weet ik al. Over toetje gesproken. Niet op de foto’s maar er was dus ook een heerlijk toetje bij de overburen: warme flensjes met zelfgemaakte jam met rum en een bolletje slagroomijs. Om je vingers bij af te likken….

Hoopvol

zit ik te wachten op een berichtje van Media Markt dat ze mijn laptop die ik nog maar 4 maandjes heb weer aan de praat hebben gekregen.

Het komt heus wel goed, een laptop moet nu eenmaal langer meegaan dan 4 maanden, maar ik hoop zonder al te veel gedoe enzo.

Als ze het intern niet kunnen oplossen moet ‘ie opgestuurd worden.

Ik heb mijn oude laptopje maar weer aangezwengeld. Gelukkig dat ‘ie er gewoon nog stond.